Η Νόρα Δράκου αποχαιρετά (μάλλον) τον θεσμό μετά και την ολοκλήρωση της τέταρτης Ολυμπιακής παρουσίας της, όχι όμως ακόμα τον πρωταθλητισμό!

Με 24.80, τη δεύτρη καλύτερη επίδοση της καριέρας της, η Δράκου έφτασε πολύ κοντά στην πρόκριση στα ημιτελικά των 50μ ελεύθερο αλλά έμεινε τελικά 17η και 0.08 μακριά από την 16άδα. Λίγη σημασία έχει ο αποκλεισμός, καθώς έκλεισε με έναν εξαιρετικό τρόπο μία χρονιά με πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά αναμφίβολα η καλύτερη της καριέρας της, στα 32 της χρόνια.

Η ίδια έκανε έναν μίνι απολογισμό του 2023-2024 για το athlead.gr: «Ούτε καν το είχα σκεφτεί στην αρχή της χρονιάς ότι θα ήμουν εδώ. Ούτε καν είχα ασχοληθεί. Για να σου κάνω μια μίνι αναδρομή στη χρονιά μου, ξεκίνησα με μια τεράστια κήλη στη μέση μου, η οποία με είχε αφήσει το κρεβάτι για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα. Μπήκα σε προπόνηση το Νοέμβριο με 1,5 μήνα στη διάθεσή μας για να προσπαθήσουμε να κυνηγήσουμε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς στη σκυταλοδρομία, μέσα σε μια τεράστια αβεβαιότητα. Αν θα συνεχίσω, αν θα μπω χειρουργείο, αν θα πρέπει να κολυμπήσω στην Ντόχα για πρόκριση. Στο Κατάρ πήραμε στη πρόκριση στη σκυτάλη και τελικό μπήκα στο ατομικό και ρεκόρ έκανα. Εκεί όμως μου βγήκε και ο ώμος. Πάλεψα μετά την Ντόχα κανένα μήνα να το γυρίσω, να ξαναμπώ λίγο στη διαδικασία ενδυνάμωσης κτλ. Μου είχαν μείνει 2 μήνες για το ευρωπαϊκό, στο οποίο κυνηγούσα το μετάλλιο. Όχι μόνο πήγα στο Ευρωπαϊκό, όχι μόνο πήρα τα μετάλλια, αλλά έκανα και ρεκόρ και έπιασα και το Ολυμπιακό όριο. Γενικά η χρονιά μου ήταν ένα τρομερό rollercoaster συναισθημάτων».

Στη συνέχεια όμως πρόσθεσε: «Αλλά ήταν τόσο καλή και τόσο τόσο γεμάτη από επιτυχίες, από αποτυχίες, από τραυματισμούς. Αυτό που είπε τόσο το έχει τόσα πολλά μέσα που σήμερα δεν μπορώ να στεναχωρηθώ. Ήθελα πάρα πολύ να μπω στον ημιτελικό για να με δουν οι γονείς μου και οι φίλοι μου που είναι στην Πάτρα. Ο κόσμος μου έχει στείλει μηνύματα από την πρώτη μέρα που ήρθα. Ειλικρινά, για αυτούς ήθελα να μπω στον ημιτελικό και όχι τόσο για μένα. Για να με δουν, για να χαρούν και αυτοί με την προσπάθειά μου. Εντάξει, το ήξερα ότι είναι πολύ κλειστό. Ήξερα ότι ήθελα ένα χρόνο στο 24.7. Αλλά ο χρόνος μου ήταν εξαιρετικός, δεν έχω παράπονο».

Παραδέχεται ότι τις τελευταίες μέρες δεν ήταν στην κατάσταση που ήθελε, πήρε όμως κίνητρο και ψυχολογία από τα δύο «ιερά τέρατα» της ελληνικής κολύμβησης, τους Χρήστου και Γκολομέεβ: «Ήρθα εδώ σε όχι καλή κατάσταση. Φάνηκε από τη σκυταλοδρομία. Κολύμπησα αργά, δεν ήμουν σε καλή κατάσταση όλες τις ημέρες. Ήξερα ότι αν προετοιμαζόμουν για το ευρωπαϊκό, θα έπαιρνα ένα ρίσκο και μπορεί στο Παρίσι να μην ήμουν καλά. Και όντως αυτό έγινε. Δεν ήμουν όπως ήθελα να είμαι. Παρόλα αυτά είδα τα παιδιά, άλλαξε το κλίμα με το μετάλλιο του Απόστολου, είδα και τον Κριστιάν χθες πόσο πάλεψε με τα θηρία. Είπα στον εαυτό μου ότι είναι η ώρα που πρέπει να μπω και εγώ έτσι και να παλέψω. Και αυτό έκανα σήμερα το πρωί. Ήρθα πολύ ήρεμη, πολύ αποφασισμένη να κολυμπήσω 24 δευτερόλεπτα».

Για το αν ήταν αυτή η τελευταία της Ολυμπιακή παρουσία, επέλεξε πολύ προσεκτικά τα λόγια της: «Έχω πει πάρα πολλές φορές ότι σταματάω μετά από Ολυμπιακούς, αλλά αυτή τη φορά θεωρώ ότι είναι απίθανο να βρεθώ στο Λος Άντζελες, η αλήθεια είναι αυτή. Ήταν και άλλος ένας λόγος που ήθελα να περάσω στον ημιτελικό. Θεωρώ ότι όλο αυτό δεν θα το ξαναζήσω σαν αθλήτρια, θα ήθελα πάρα πολύ να το ζήσω σαν κάτι άλλο. Το να βρεθείς σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι δεν είναι απλά όνειρο, είναι κάτι τεράστιο, είναι κάτι μεγαλειώδες. Είναι κάτι απίστευτο που μπορεί να συμβεί στη ζωή σου και κάτι που θα σε ακολουθεί για πάντα. Και εγώ είμαι τρισευτυχισμένη που έχω ζήσει τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες, όχι μία, τέσσερις. Οπότε νομίζω ότι μάλλον έχει κλείσει για μένα αυτό το κεφάλαιο, αν και δεν θέλω να πω ναι οριστικά».

Παρόλα αυτά, αποκάλυψε πως για την ίδια ο πρωταθλητισμός δεν έχει τελειώσει και ότι θα δώσει μία μικρή παράταση στο κλείσιμο της αυλαίας μίας καριέρας που ενεπνευσε γενιές κοριτσιών στην ελληνική κολύμβηση: «Το κεφάλαιο κολύμπι δεν έχει κλείσει. Θα το τραβήξω λίγο ακόμα, να κάνω άλλο ένα ρεκόρ στα 50μ ύπτιο που δεν το έκανα φέτος. Δεν κατέβηκα στο χρόνο που ήθελα να πάω. Ένα παγκόσμιο και ένα ευρωπαϊκό ακόμα ίσως. Θα συνεχίσω για άλλο λίγο. Νομίζω ότι η ζωή σου δείχνει τον δρόμο. Κι εμένα φέτος μου έδειξε ότι δεν έχω φτάσει το ταβάνι μου. Και όντως δεν έχω φτάσει στο ταβάνι μου, οπότε θα το παλέψω για λίγο ακόμα και πιστεύω ότι το μέσα μου θα μου πει κάποια στιγμή ότι πρέπει να σταματήσω. Όπως μου το είπε και τώρα ότι πρέπει να συνεχίσω. Εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, εμπιστεύομαι την ομάδα μου, εμπιστεύομαι το σώμα μου που μπορεί να βγάζει τραυματισμούς, αλλά η ψυχούλα του ακόμα το λέει. Μου δίνει τροφή αυτό το άθλημα, το αγαπώ και ζω από αυτό. Περνάω πάρα πολύ ωραία. Είχα ξεχάσει πόσο πολύ το αγαπώ, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια θυμήθηκα πόσο ωραία περνάω και δεν θέλω ακόμα να το χάσω αυτό. Θέλω για λίγο ακόμα να το ζήσω»