Με δάκρυα στα μάτια και τρεμάμενη φωνή η Νόρα Δράκου έφτασε για πρώτη φορά στην μεικτή ζώνη έχοντας εξασφαλίσει ένα διεθνές μετάλλιο, το ευρωπαϊκό αργυρό στα 50μ ύπτιο.

Στις αρχές του Αυγούστου του 2008 η Νόρα Δράκου είχε ανέβει στο βάθρο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος εφήβων/νεανίδων του Βελιγραδίου στην 4Χ100μ μεικτή. Μετά από 16 χρόνια ανέβηκε πήρε το ίδιο μετάλλιο στο ίδιο κολυμβητήριο, για πρώτη φορά ως γυναίκα.

Με δάκρυα στα μάτια, ανακουφισμένη, μας εξιστόρησε ακριβώς αυτό: «Πριν από 16 χρόνια πήρα το πρώτο μου ασημένιο στο Βελιγράδι, στο ευρωπαϊκό νεανίδων. Μετά από 16 χρόνια πάλι εδώ πήρα των γυναικών, αφού έχουν μεσολαβήσει τόσα χρόνια που είχα φτάσει στην πηγή και δεν είχα πιει νερό. Η δεκαεξάχρονη Νόρα θα ήταν περήφανη για μένα», είπε με συγκίνηση, και πρόσθεσε: «Πιο πολύ για την επιμονή μου ρε παιδί μου, γιατί δεν άκουσα κανέναν. Έμεινα. Βρήκα μια ομάδα στην Πάτρα που με στήριξε πάρα πολύ. Βρήκα μια ομάδα που ήξερε να μου δώσει αυτοπεποίθηση και πίστεψε σε μένα. Πίστεψε στα όνειρά μου, όλοι μαζί παλέψαμε. Συγκινούμαι πιο πολύ γιατί πήγα στην Πάτρα με σκοπό να σταματήσω το κολύμπι το 2021 και είπα στον Λευτέρη (Μήτρακα) ότι θα κολυμπήσω έτσι μια χρονιά και θα σταματήσω και ήμουν πολύ ευτυχής. Εκείνος μου είπε ότι δεν μου άξιζε αυτό το τέλος και ότι έπρεπε να το γράψω αλλιώς. Είχε πολύ δίκιο»

Photo credits: Αναστασία Καρεκλά / Athlead

Για τον ίδιο τον τελικό, είπε: «Ήμουν κοντά στο χρυσό, αλλά ήμουν νευρική στο δεύτρο μισό της κούρσας, κάπως πιέστηκα. Δεν χαλάρωσα το κολύμπι μου να τερματίσω ήρεμα, γιατί είχα πολύ άγχος να πάρω το μετάλλιο. Δεν σου κρύβω ότι είχα στοχεύσει και το χρυσό. Μπορούσα να γράψω 27.73 και να κάνω πανελλήνιο ρεκόρ. Θα το ήθελα πάρα πολύ να ακούσω και τον Εθνικό ύμνο, αλλά εντάξει, μην είμαστε και αχάριστοι, εδώ ήρθα να πάρω ένα μετάλλιο. Δεν με ενδιέφερε να είναι χρυσό ή ασημένιο ή χάλκινο».

Για την μεγάλη της πορεία στην κολύμβηση και το σημερινό κερασάκι στην τούρτα τόνισε: «Στην ελληνική κολύμβηση ήρθαν καινούργιοι, φύγανε, ξαναήρθαν και εγώ εκεί παρέμενα. Πάντα ήμουν πολύ στοχοπροσηλωμένη. Μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω έτσι κι αλλιώς. Ήξερα μέσα μου ότι είμαι για καλύτερα από αυτό που κάνω. Χωρίς να περιαυτολογώ, νομίζω ότι είμαι από τις πιο σταθερές Ελληνίδες αθλήτριες που είμαι σε ημιτελικούς, τελικούς, είτε είμαι καλά, είτε δεν είμαι καλά, με τραυματισμούς, χωρίς τραυματισμούς. Η διάρκεια παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο, αλλά το ήθελα το μετάλλιο. Η έκφραση που “μου αξίζει” δεν μου αρέσει, όλοι οι αθλητές είναι σπουδαίοι και το αξίζουν. Όλοι κάνουμε την προσπάθειά μας, αλλά εγώ δεν ήμουν ποτέ το ταλέντο που έβγαζε μάτι. Δεν ήμουν ποτέ δύο μέτρα, δεν ήμουν ποτέ φοβερά πλευστική. Ήμουν πάρα πολύ δυνατή και δούλευα σαν το σκυλί. Δούλευα πρωί, μεσημέρι, βράδυ και δούλευω ακόμα σαν το σκυλί πολύ περισσότερο από τα παιδιά που είναι πολύ πιο νέα από εμένα. Και μόνο για αυτό μου αξίζει, γιατί άφησα όλη μου την ζωή πίσω για αυτό το άθλημα και ήθελα να επισφραγιστεί η προσπάθεια με κάτι καλό».

Photo credits: Αναστασία Καρεκλά / Athlead

Δεν θα μπορούσε να μην ευχαριστήσει όλους όσους ήρθαν στοο Βελιγράδι για να τη στηρίξουν, αλλά και όσους επικοινώνησαν μαζί της από την Αθήνα: «Τα παιδιά ήταν απίστευτα στην κερκίδα, όλα τα παιδιά, και αυτά στην Ελλάδα, κολυμβητές και φίλοι. Σαν να ήθελαν όλοι να πάρω αυτό το μετάλλιο. Με έχουν συγκινήσει πάρα πολύ. Δεν έχω ανοίξει τα μηνύματα ακόμα. Πριν είχα δει μόνο τις αρχές τους και λέω -Χριστέ μου- αν τα ανοίξω δεν θα μπορέσω να κολυμπήσω»

Για το σε ποιον θα αφιερώσει αυτό το μετάλλιο, είπε: «Είναι πολύς ο κόσμος. Δεν θέλω να πω κάποιον συγκεκριμένο, γιατί όλη αυτή την εικοσαετία, δεκαπενταετία ο καθένας έχει βάλει το λιθαράκι του. Σίγουρα αυτή τη στιγμή θα το αφιερώσω στην ομάδα μου που είπα και πριν στην Πάτρα, στην Κρίστελ, στο Λευτέρη, στον Γιάννη, στην Αρετή, στο Παναγιώτη και φυσικά στην οικογένεια μου που ήταν εδώ σήμερα και ελπίζω να τους έδωσα χαρά γιατί πάρα πολλές φορές μου είχανε δει στην τέταρτη θέση και στεναχωριόντουσαν. Ελπίζω πως σήμερα το χάρηκαν με την ψυχή τους».