Theano Papaioannou
Μπορεί ο τίτλος να φαίνεται κάπως παράταιρος, αλλά με βάση τα όσα έζησα εγώ προσωπικά στην Σλοβακία τον θεωρώ πέρα για πέρα αληθινό.
Για έναν εξωτερικό παρατηρητή, που δεν έχει ασχοληθεί περαιτέρω, η κολύμβηση μοιάζει ως ένα άθλημα αμιγώς ατομικό, πράγμα μάλλον κατανοητό, αφού αυτό που προβάλλεται προς τα έξω είναι κατά κύρια βάση ένας/μια αθλητής/ρια που δίνει τη μάχη του, ολομόναχος, στη διαδρομή του, βασιζόμενος/η αποκλειστικά στις δικές του ικανότητες.
Σίγουρα τη στιγμή του αγώνα όλα συνδέονται άμεσα με την προσωπική προσπάθεια που καταβάλλει ο κάθε αθλητής/ρια. Παρόλα αυτά, πίσω από την ατομική όψη του αθλήματος που πολλές φορές φαίνεται πως υπερισχύει, υπάρχει μια εξίσου σημαντική – αν όχι περισσότερο – συχνά αθέατη, ομαδική πλευρά. Με βάση λοιπόν όσα έζησα δύο εβδομάδες στη Σλοβακία καλύπτοντας τα Ευρωπαϊκά Κ23 και Κ19, κατέληξα στο ότι μάλλον αυτή είναι και η πιο καθοριστική για την επιτυχία ή την αποτυχία κάποιου και στην τελική αυτή που προσθέτει αξία στην διαδρομή και την προσπάθειά του αθλητή.
Γιατί όση προπόνηση και να κάνει κάποιος η ψυχολογία είναι πάντα αυτή που κερδίζει στην εξίσωση της επιτυχίας τόσο στην κολύμβηση όσο και σε όλα τα αθλήματα φαντάζομαι. Μια τόσο μικρή χειρονομία όπως ένα σημείωμα από μια φίλη, μια αγκαλιά, ένα μπράβο, μια γνώριμη φωνή στην κερκίδα ήταν πράγματα που δεν πίστευα πως μπορούν να έχουν τόση μεγάλη επίδραση στα παιδιά, που έδωσαν όλο τους το είναι στη Σλοβακία τόσο για τους ίδιους όσο και για τα άτομα που τους υποστηρίζουν παρασκηνιακά (προπονητές, φυσικοθεραπευτές, γυμναστές, γονείς, φίλοι, αγαπημένα πρόσωπα).
Σε αυτές τις περιπτώσεις βέβαια ίσως οι λέξεις να μην είναι αρκετές για να περιγράψουν την πολυπλοκότητα όλου αυτού του τεράστιου εγχειρήματος που ονομάζεται πρωταθλητισμός, οπότε επειδή μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις δείτε μόνοι σας κάποια παραδείγματα για να καταλάβετε, μέσα από το photo dump και την οπτική του athlead:
Το παρακάτω σημείωμα γράφτηκε από την Άρτεμις Βασιλάκη λίγες ώρες πριν τον τελικό των 100μ πεταλούδα της Γεωργίας Δαμασιώτη, και ήταν το απόλυτο παράδειγμα του πόσο σημαντικό είναι να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να σε εμψυχώνει και να πιστεύει πραγματικά σε εσένα, ακόμη και όταν εσύ μπορεί να αμφισβητείς τον εαυτό σου. Εκείνο το πρωί η Γεωργία ήταν στεναχωρημένη γιατί δεν ένιωθε όσο καλά ήθελε σωματικά και η Άρτεμις της άφησε το σημείωμα για να της δώσει δύναμη για τον απογευματινό τελικό, κάτι που με κάνει ακόμη να βουρκώνω όταν το σκέφτομαι, γιατί ειλικρινά νιώθω ότι αυτά τα κορίτσια αποτυπώνουν τον ορισμό της φιλίας.
Άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα υποστήριξης προς τους αθλητές/ριες ήταν αυτές εδώ οι τέσσερις Ελληνίδες μαμάδες που βλέπετε να κάθονται στην κερκίδα τυλιγμένες με τη σημαία (και κατά πάσα πιθανότητα και άλλες, τις οποίες δυστυχώς δεν έτυχε να γνωρίσω από κοντά), οι οποίες ήταν η ψυχή της ελληνικής κερκίδας στο Κ23. Ξέροντας πόσο σκληρά δουλεύουν καθημερινά τα παιδιά τους ώστε να καταφέρουν να εκπληρώσουν όλους τους στόχους που έχουν θέσει, ταξίδεψαν στο Σαμορίν για να τα υποστηρίξουν και φώναζαν με όλη τους τη δύναμη για να ξεχωρίσουν από το πλήθος και η φωνή τους να φτάσει μέχρι τα αυτιά των παιδιών τους που αγωνίζονταν εκείνη τη στιγμή στην πισίνα.
Κάτι παρόμοιο προσπαθούσαν να κάνουν και όλα τα μέλη της εκάστοτε ομάδας από την απέναντι κερκίδα των αποστολών. Όλοι μαζί, ενωμένοι μετέδιδαν τον παλμό σε όποιο μέλος της αποστολής έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο.
Εδώ δεν νομίζω ότι μπορώ να πω πολλά. Απλά και μόνο για να μπείτε στο κλίμα και να κατανοήσετε λίγο καλύτερα τα συναισθήματα των παιδιών κρατήστε στο μυαλό σας ότι έχει τραβηχτεί μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από τον Σίσκο στα 200μ ύπτιο και του αργυρού από τη Γεωργία Δαμασιώτη στα 100μ πεταλούδα την πρώτη μέρα των αγώνων.
Για κλείσιμο άφησα τις δύο παρακάτω φωτογραφίες, οι οποίες θεωρώ ότι συνοψίζουν επακριβώς αυτό που θέλω να εκφράσω με λέξεις σε όλο το κείμενο που προηγήθηκε πιο πριν και βασικά όλο το vibe που πήρα εγώ προσωπικά από τις αποστολές τις δυο εβδομάδες των αγώνων. Μετά από χαρές, λύπες, επιτυχίες, αποτυχίες αυτό που έμεινε τελικά δεν ήταν οι επιδόσεις ή οι θέσεις, αλλά οι σχέσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ των μελών της αποστολής.
( * Στέλνω μια έξτρα αγκαλιά στα κορίτσια, που δεν μπορούσαν να σταματήσουν να κλαίνε επειδή είχαν συγκινηθεί με τα αγόρια που πήραν το μετάλλιο στην σκυταλοδρομία)
