Μέχρι να έρθω πρώτη φορά στο διεθνές μίτινγκ της Αλεξανδρούπολης πίστευα πως το μεγάλο μυστικό πίσω από την επιτυχία του είναι το εξαιρετικό κολυμβητήριο της πόλης. Φεύγω πλέον πεπεισμένος ότι το μυστικό είναι οι άνθρωποί του.

Δεν επιλέξαμε ίσως την ιδανική χρονιά για να κάνουμε την εξόρμηση στην ακριτική πόλη την οποία προσωπικά ήθελα να επιχειρήσω εδώ και αρκετά χρόνια, παρακολουθώντας την εγχώρια αγωνιστική δράση.

Οι αλλαγές στο φετινό καλεντάρι της ΚΟΕ καθώς και οι συγκυρίες με άλλα διεθνή event της πόλης και τη διαθεσιμότητα στα ξενοδοχεία δεν επέτρεψαν στον διοργανωτή σύλλογο, τον Όμιλο Φίλων Θαλάσσης Αλεξανδρούπολης (ΟΦΘΑ), να διοργανώσει το μίτινγκ στην καθιερωμένη θέση του στα τέλη Φεβρουαρίου, με όλα τα μεγάλα ονόματα παρόντα.

Ο προγραμματισμός για τα τέλη του Απριλίου, όταν και πραγματοποιήθηκε τελικά ο αγώνας, αποδείχθηκε παγίδα, καθώς με το «Ακρόπολις» την αμέσως επόμενη εβδομάδα (2-4/5) και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της Θεσσαλονίκης να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα (16-19/5) δεν ήταν πολλοί/ες αυτοί που επέλεξαν το 3/3 για έναν γεμάτο αγωνιστικό μήνα. Παρόλα αυτά είδαμε μερικές εξαιρετικές επιδόσεις, για τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ (25/4), εδώ (26/4) και εδώ (27/4).

Πέρα όμως από το αγωνιστικό κομμάτι, η εμπειρία μας δεν νομίζω πως θα μπορούσε να είναι καλύτερη.

Είδαμε έναν αγώνα με αξιακό περιεχόμενο που αντανακλά και τις αξίες του ΟΦΘΑ, έναν «φάρο μνήμης». Η λιτή αλλά συγκινητική τελετή έναρξης περιλάμβανε μία κούρσα 50μ πεταλούδα με συμμετοχή των αθλητών και αθλητριών του συλλόγου αλλά με ένα στεφάνι στη διαδρομή 4 για την Έλενα Σαΐρη, την αθλήτρια του συλλόγου που έφυγε από τη ζωή το 2016 στα 14 της, μετά από τρίχρονη μάχη με το σάρκωμα Ewing, και για την οποία το μίτινγκ «Φάρος» πήρε και το δικό της όνομα. Οι γονείς της είχαν ενεργή συμμετοχή στους αγώνες όπως κάθε χρόνο, και μάλιστα σε διαφορετικές φάσεις ήρθαν να μας ευχαριστήσουν για την παρουσία μας.

Πέρα από τους ίδιους τους αθλητές και τις αθλήτριες που πολλές φορές μας έχουν ευχαριστήσει για την σταθερή παρουσία μας στις μεικτές ζώνες των διοργανώσεων ανά τον κόσμο, σπάνια μας έχει εκφράσει εκπρόσωπος φορέα ή συλλόγου την ευγνωμοσύνη του για τη δουλειά μας. Θεωρείται ίσως αυτονόητο, μέρος της δουλειάς μας, να είμαστε πανταχού παρόντες ως μέσο. Αυτό δεν ίσχυσε στον Φάρο. Με απλές ενέργειες και κινήσεις, με ανθρωπιά και με ζεστασιά, οι άνθρωποι της οργανωτικής επιτροπής, ο Σάκης, ο Κώστας, η Ζωή, η Ελένη και η Χαρούλα, μας εξέφρασαν ουσιαστικά την εκτίμησή τους για την τρέλα που κουβαλάμε. Μας φρόντισαν, μας κέρασαν, μας έλυσαν ό,τι προβλήματα είχαμε κατά τη διάρκεια των αγώνων και επιδίωξαν να μας γνωρίσουν. Και η δική μας δουλειά οφείλει να αναδεικνύει και τη δική τους.

Το κολυμβητήριο «Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης», που φέρει το όνομα του «χρυσού» Παραολυμπιονίκη κολυμβητή του ΟΦΘΑ είναι ένα από τα καλύτερα στην Ελλάδα, με γρήγορη πισίνα, με άνετους χώρους, οργάνωση και καθαριότητα, ενώ ήταν και το πρώτο στη χώρα μας που έβαλε σύγχρονους βατήρες και σύστημα χρονομέτρησης. Αλλά αυτό δεν αρκεί από μόνο του για να διοργανώσει κάποιος την -αντικειμενικά- τρίτη καλύτερη κολυμβητική διοργάνωση της Ελλάδας μετά το «Ακρόπολις» και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της ΚΟΕ και καλύτερη διοργάνωση από σωματείο.

Χρειάζεται πολύ μεράκι αλλά και κολυμβητική κατάρτιση, χρειάζεται οργανωτικό know-how και συντονισμός παράλληλα με νέες ιδέες και φρέσκια προσέγγιση, και βέβαια χρειάζεται μία δυνατή ομάδα. Όλα αυτά τα διαθέτει ο ΟΦΘΑ, με νέους, ικανότατους ανθρώπους που έχουν ενώσει τις επιμέρους super δυνάμεις τους για να φέρουν εις πέρας τον κοινό στόχο, την διατήρηση και την αναβάθμιση ενός θεσμού που έχουν όλοι μαζί αγαπήσει και ο οποίος τους ενώνει.

Τους ευχαριστούμε για όλα και δεσμευόμαστε να επιστρέψουμε για τη διοργάνωση του 2026. Η Έλενα χαμογελά από ψηλά.