Παναγιώτης Βότσης
Δεν μας φτάνουν οι λέξεις για να περιγράψουμε το πόσο σπουδαία αθλήτρια είναι η Νόρα Δράκου, η οποία στον μακρύ κατάλογο των διακρίσεών της πρόσθεσε μία 5η θέση σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Και γέλασε με την καρδιά της.
Έφτασε στη μεικτή ζώνη με το μεγάλο χαμόγελο που μας έχει συνηθίσει, με τη γλώσσα να πάει ροδάνι και με το μάτι να λάμπει από ευχαρίστηση. Ίσως μία απλή Πεμπτη βράδυ για την ίδια.
Σαφώς χαρούμενη με το αποτέλεσμα και το νέο πανελλήνιο ρεκόρ του 27.84, ανέλυσε αρχικά αυτό που είδαμε: «Μπήκα στο 90-95% απελευθερωμένη κατά τη διάρκεια της κούρσας. Ένιωθα αρκετά κρακ στον ώμο μου. Επειδή έχω ζήσει την εμπειρία του βγαλμένου ώμου και επειδή και επειδή ο άλλος έτσι βγήκε, αυτό φέρνει μνήμες, δεν μπορεί να μην φέρει. Οπότε θεωρώ ότι δεν με άφησε να πέσω 100% έτοιμη να κάνω αυτή την κούρσα. Θεωρώ ότι ένας χρόνος στο 27.70 ήταν στις δυνατότητές μου 100%. Ένιωθα πολύ καλά, ήμουν πολύ καλά, ήμουν πολύ έτοιμη για τον τελικό. Γούσταρα πολύ», ενώ για τα τεχνικά στοιχεία πρόσθεσε: «Στη διαδρομή έκανα κάποια λάθη. Βγήκα άτσαλα από το νερό, έπεσα πάλι πανω στη διαδρομή, πάλι όμως πηγάζουν απ το χέρι μου γιατί οι πρώτες μου χεριές ήταν αναγνωριστικές. Νομίζω ότι εντάξει, μετάλλιο, δε μπορούσα να πάρω, παρόλο που μπήκα με αυτή τη σκέψη, ότι παω για μετάλλιο».
Για το πως καταφέρνει να ξεπερνάει τις δυσκολίες, όπως ο τραυματισμός της στον ώμο που τη φρέναρε λίγο και της έριξε προσωρινά την ψυχολογια, είπε: «Η ζωή σε κάποιους ανθρώπους τα φέρνει εύκολα, σε κάποιους ανθρώπους τα φέρνει δύσκολα, σε κάποιους μέτρια. Εμένα η ζωή έχει επιλέξει να μου τα φέρει πιο δύσκολα στην κολυμβητική μου καριέρα, γιατί γενικά στη ζωή μου είμαι πάρα πολύ καλά. Δεν έχω κανένα παράπονο από κανέναν, από τίποτα. Αλλά στην κολύμβηση γενικά μου έχει βάλει πολλά εμπόδια. Εκεί που πάω να το βρω, εκεί το χάνω, θες τραυματισμούς, θες αρρώστια, θες λοιμώδη μονοπυρήνωση στα 30 μου, θες το ένα, ούτε το άλλο. Παρόλα αυτά έχω μάθει ότι όταν βλέπεις ένα βουνό το ανεβαίνεις και θες να το ξεπεράσεις, ώστε να κατέβεις για να βρεις την πεδιάδα. Έτσι έμαθα στη ζωή μου από μικρή, γιατί από μικρή είχα πολλές δυσκολίες στην Πάτρα. Δεν είχα κολυμβητήρια, δεν είχα προπονητή, πάλευα μόνη μου. Από τα δεκαπέντε μου έτσι έμαθα, ότι πρέπει να παλεύεις στις δυσκολίες, να πέφτεις πάνω τους να τις ξεπερνάς».
Δύσκολο να διατηρείς πάντα αυτό τον τρόπο σκέψης ήταν η εύλογη απάντηση. Για το πώς γίνεται να βλέπει πάντα το ποτήρι μισογεμάτο, ήταν ξεκάθαρη: «Αυτό πηγάζει από την οικογένεια. Όλα αυτά πηγάζουν από την οικογένεια και αυτό είναι χαρακτηριστικό της οικογένειάς μου γενικότερα, όχι μόνο των γονιών μου και των θείων μου και του αδερφού μου και των ξάδερφός μου ολονών. Γενικά σαν οικογένεια έχουμε μάθει ότι είμαστε ενωμένοι και άμα βλέπουμε δυσκολία, δεν πειράζει, θα βρούμε τρόπο. Μην αγχώνεσαι, μη στρεσάρεσαι, μη στεναχωριέσαι. Θα τον βρούμε τον τρόπο. Δεν είναι πρόβλημα υγείας, δεν είναι πρόβλημα που δεν λύνεται. Έτσι έμαθα από μικρή και έτσι έμαθα στη ζωή μου να πορεύομαι. Και νομίζω ότι όταν γελάς στη ζωή, κάποια στιγμή θα σου γελάσει κι αυτή».
«Σήμερα σου γέλασε;»
«Σήμερα μου γέλασε και πραγματικά, το χαίρομαι. Πριν τέσσερα χρόνια που με έχεις ζήσει, έκλαιγα, ήμουν στη μιζέρια μου, δεν μου άρεσε ο εαυτός μου και είχα φτάσει στο όριο μου. Οπότε είπα στον εαυτό μου ότι αν συνεχίσεις πρωταθλητισμό, θα συνεχίσεις με άλλους όρους. Όπως είσαι, με τον χαρακτήρα που έχεις. Και αυτό κάνω πλέον. Με έχει βοηθήσει πολύ και ο κύκλος μου νομίζω, είναι η οικογένεια, ο προπονητής μου ο Λευτέρης ο Μήτρακας, ο γυμναστής μου ο Γιάννης ο Σεφερλής, η διατροφολόγος μου η Κριστέλ Βουρνά, οι φίλοι μου που με έχουν αγκαλιάσει. Είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά. Ένας αθλητής δεν είναι μόνος του. Είναι ομάδα, και αν η ομάδα είναι στο μood της αισιοδοξίας, εε αναγκαστικά πρέπει να είσαι αισιόδοξος (γέλια)».
