Theano Papaioannou
Καμία οθόνη κινητού, τάμπλετ ή υπολογιστή δεν θα μπορέσει ποτέ να μεταφέρει αυτό ακριβως το μιξ συναισθημάτων που κατακλύζει τη μεικτή ζώνη. Πόσο μάλλον όταν κάποιος Έλληνας αθλητής μπαίνει σε αυτή έχοντας πάρει μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό.
Η χθεσινή μέρα ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι που θα προσπαθήσω να σας μεταδώσω όσο καλύτερα μπορώ για να βρεθείτε κι εσείς όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό το Πρωτάθλημα, όσο κοντά ή μακριά κι αν είστε (χιλιομετρικά).
Μόλις έχει τελειώσει ο τελικός της σφαιροβολίας. Τα αποτελέσματα είναι πια επίσημα. Δύο Ελληνίδες μαζί στο βάθρο των νικητών με τη Ραφαηλίδου στο πρώτο και την Ανδρεάδη στο τρίτο σκαλί του βάθρου. Ανεβαίνω γρήγορα από τα σκαλάκια που συνδέουν τη μεικτή ζώνη με τις κερκίδες (ή πιο απλά το ολόδικό μου media center αυτές τις μέρες) και βλέπω τις αθλήτριες να ποζάρουν, με τις σημαίες στα χέρια, στους φωτογράφους που ήταν εκεί για να απαθανατίσουν μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της αθλητικής τους πορείας. Ξανακατεβαίνω στη μεικτή, ανάβω μικροφωνάκι, ετοιμάζω κάμερα (έχοντας πάντα το βλέμμα μου καρφωμένο στο δρομάκι από όπου θα έρχονταν τα κορίτσια) και σχολιάζω με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους πόσο εκπληκτικό ήταν αυτό που έκαναν.
Μόλις επιτέλους φτάνουν, το μόνο που αισθάνομαι, χωρίς υπερβολή, είναι ανατριχίλα. Πρώτη έρχεται η Ανδρεάδη. Από μακριά, της ρίχνω ένα τεράστιο χαμόγελο, με κοιτάει, έρχεται προς το μέρος μου και κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά. Σε μια κατάσταση απόλυτου ενθουσιασμού, και με ένα χαμόγελο μόνιμα κολλημένο στο πρόσωπο της, με κάνει να νιώθω σαν να έχω πάρει εγώ μετάλλιο. Ούτε η ίδια δεν έχει συνειδητοποιήσει τι μόλις έγινε. Τυλιγμένη με τη σημαία, και με χαρά μικρού παιδιού μου περιγράφει όλα όσα συνέβησαν στον αγώνα, και σε κάποια φάση δακρύζει από τη συγκίνηση. Μέσα σε όλον αυτό τον χαμό, δεν ξεχνά να ευχαριστήσει και εμάς τους δημοσιογράφους που ήμασταν εκεί για να παρακολουθήσουμε τη δράση των αθλητών. Εκεί, όπως καταλαβαίνετε, εγώ ήμουν έτοιμη να κλάψω που σε μια τόσο σημαντική στιγμή για την ίδια, θυμήθηκε να μας ευχαριστήσει. Κλείνω το βίντεο, της λέω για ακόμη μια φορά συγχαρητήρια και την αφήνω στους υπόλοιπους για να συνεχίσουν τις δηλώσεις.
Στη συνέχεια, πετάγομαι λίγο πιο δίπλα στη Ραφαηλίδου, η οποία ήταν ακόμη δακρυσμένη από πριν, και για ακόμη μια φορά είμαι έτοιμη να μπήξω τα κλάματα. Της λέω τα απαραίτητα συγχαρητήρια και ξεκινάω να την ρωτάω για τον αγώνα. Πραγματικά, είναι από τις λίγες φορές που έχω δεί τα μάτια κάποιου να λάμπουν τόσο πολύ από χαρά. Ήταν λες και περίμενε κάποιο δώρο. Που… ήταν ένα δώρο δηλαδή, και μάλιστα ένα δώρο που έκανε η ίδια στον εαυτό της. Η ανυπομονησία της να πάρει το μετάλλιο στα χέρια της ήταν τεράστια. Τόσο, που κάθε φορά που ανέφερα αυτή τη λέξη ήταν σαν να πατούσα κάποιο διακόπτη. Βέβαια, με διαφορά, το πιο γλυκό από όλα ήταν όταν αναφέρθηκε στον μπαμπά/προπονητή της. Πέντε λεπτά να μιλήσεις μαζί με τη Μαρία και θα καταλάβεις πόσο μεγάλη αδυναμία, αγάπη και εκτίμηση έχει μέσα της για αυτόν τον άνθρωπο.
Όσοι δεν έχετε περάσει ποτέ από μεικτή ζώνη (μάλλον οι περισσότεροι δηλαδή), να ξέρετε ότι σε τέτοιες στιγμές μετά τις δηλώσεις ακολουθεί ένα σερί φωτογραφιών, που αν τις μαζέψουμε όλες μαζί φτιάχνουμε άνετα άλμπουμ. Έτσι, κι εγώ έβαλα για λίγο την αμφίεση του φαν, και άρχισα να τις παίρνω λίγο πιο πέρα για την απαραίτητη φωτογράφιση. Μόνες τους, μαζί, σέλφιζ, ότι μπορείτε να φανταστείτε. Μετά από λίγο τις χαιρέτησα, τους είπα για 122385η φορά συγχαρητήρια και επέστρεψα στο media center (σκαλάκια) για να επεξεργαστώ τα βιντεάκια που τους έβγαλα, και.. για να πούμε και την αλήθεια να ηρεμήσω λίγο από όλη αυτή βόμβα χαράς που έσκασε μπροστά μου. Έλα που όμως εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι αυτά που μου είπαν τα κορίτσια. Επειδή ήταν η πρώτη μου φορά που παρακολούθησα κάτι τόσο μεγάλο να συμβαίνει από κοντά; Μπορεί. Επειδή κατά κάποιον τρόπο ήμουν κι εγώ μέρος αυτού; Ισως. Μήπως απλά επειδή ενθουσιάζομαι με τα πάντα; (όσοι με ξέρετε μπορείτε να το επιβεβαιώσετε). Δεν ξέρω.
Μετά από όλο αυτό το παραλήρημα, έπιασα στασίδι στις κερκίδες πάνω από το τριπλούν, στο οποίο αγωνιζόταν η τρίτη μεταλλιούχος της παρέας, η Μελίνα Ζάραγκα. Όταν έφτασα εκεί, η Ζάραγκα είχε εξασφαλίσει μετάλλιο και είχε ακόμη ένα άλμα για να προσπαθήσει να κάνει την υπέρβαση και να «κλέψει» το χρυσό. Μετά την ολοκλήρωση του αγώνα και την οριστική επιβεβαίωση του ασημένιου, η αδρεναλίνη άρχισε πάλι να ανεβαίνει. Έχοντας πλέον εμπειρία για το τι συμβαίνει μετά από ένα (ή καλύτερα 2) μετάλλια, έκανα το γνωστό δρομολόγιο με τα σκαλάκια( το οποίο, τώρα που το σκέφτομαι, άνετα έμπαινε σε workout γυμναστηρίου) για να φτάσω για άλλη μια φορά στη μεικτή. Πέρασε κανά πεντάλεπτο που περιμέναμε τις αθλήτριες να έρθουν, το οποίο μου φάνηκε τουλάχιστον μισάωρο. Γιατί; Γιατί είχα τόση αγωνία και προσμονή να δω τι έχει να μου πει η Μελίνα! Να μάθω ακόμη καλύτερα τι σημαίνει να κερδίζεις μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Να καταλάβω όσο καλύτερα μπορώ τι σημαίνει και τι συμβολίζει για τον καθένα (σε αυτή τη περίπτωση για την ίδια). Και ακόμη, να νιώσω, βρε αδελφέ, όσο πιο κοντά σε αυτό το τρελό όνειρο που είχε ο 15χρονος εαυτός μου που έκανε πρωταθλητισμό.
Με το που εμφανίζεται το Μελινάκι με δάκρυα στα μάτια, θέλω να αρχίσω κι εγώ να κλαίω για ακόμη μια φορά. Την αγκαλιάζω, της λέω μπράβο και με ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο τόσο εγώ, όσο και αυτή, ξεκινάμε τη συνέντευξη. Ό,τι και να έλεγε, ακόμη και αυτά που δεν της άρεσαν στον αγώνα, δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει. Και μάλιστα όλο αυτό ενώ προσπαθούσε να μην κλάψει. Περίεργο, το ξέρω. Ωστόσο, αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή (τουλάχιστον όπως το αντιλήφθηκα εγώ) ήταν κάτι πέρα από χαρά. Ήταν ευτυχία. Ήταν αυτό που θα βλέπει τον εαυτό της μετά από χρόνια και θα σκέφτεται πόσο ευτυχισμένη ήταν εκείνο το βράδυ. Περίπου όσο ήμουν κι εγώ!
Για να κλείσω, ήθελα να πω ότι όλα αυτά που άκουσα, εκτός από το ότι με άγγιξαν, όπως ξεκάθαρα καταλάβατε, με έβαλαν στη θέση να σκέφτομαι πόσους κόπους, προσπάθειες και θυσίες έχουν καταβάλλει όλα αυτά τα παιδιά. ΟΛΑ ΤΟΥΣ. Ανεξαρτήτως μεταλλίου, θέσης ή επίδοσης. Και αξίζουν πραγματικά ό,τι καλύτερο.
