Παναγιώτης Βότσης
Ο Μάρκος Μέμα είναι ένας από τους αθλητές που επηρεάζονται άμεσα από την απόφαση ή μάλλον… «μη απόφαση» του Υπουργείου Παιδείας να μην ασχοληθεί καθόλου με την Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα, έναν αγωνιστικό θεσμό με μεγάλη ιστορία.
Παρότι η Ελλάδα συμμετείχε στην προηγούμενη στάση του θεσμού στην μακρινή Κίνα το 2023, δεν συστάθηκε καν η αρμόδια επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας για την Πανεπιστημιάδα του 2025 στη Γερμανία, και βέβαια δεν ζήτησε κανένας καμία συγγνώμη από τους αθλητές και τις αθλήτριες που στόχευαν να αγωνιστούν εκεί στα μέσα του Ιουλίου.
Ο 24χρονος Μέμα ο οποίος με φετινό ατομικό ρεκόρ 75.00μ στη σφυροβολία έγινε ο 14ος καλύτερος Έλληνας όλων των εποχών, είχε αποφασίσει πέρυσι να σταματήσει τον πρωταθλητισμό λόγω έλλειψης κινήτρου, μέσα στη χρονιά όμως η φλόγα άναψε ξανά και το κίνητρο ήταν η διάκριση στην Πανεπιστημιάδα.
Για λόγους όμως που δεν είναι καθόλου στο χέρι του, η έκβαση των πραγμάτων δεν του επέτρεψε να ταξιδεύει αυτή τη στιγμή για το Ντίσελντορφ ή το Έσσεν για να παρακολουθήσει την τελετή έναρξης της διοργάνωσης στις 16 Ιουλίου. Είναι στην Ελλάδα και είναι πιθανό να σταματήσει τις προπονήσεις και τον πρωταθλητισμό.
Αυτό γιατί κάποιος(οι) στο Υπουργείο δεν έκανε(αν) τη δουλειά του(ς), και κανένας άλλος με θεσμικό ρόλο δεν έτρεξε για απαντήσεις ή για εύρεση χρηματοδότησης όπως είχε γίνει το 2023 με αποστολή στο παρά πέντε, χάρη στην χορηγία της εταιρείας ΟΛΠ Α.Ε. (Cosco).
Ακολουθεί η μαρτυρία του ίδιου του αθλητή στο athlead.gr που δείχνει τη «στήριξη» της Πολιτείας στους αθλητές εν έτει 2025:
«Είχα πει ότι θα σταματήσω πέρυσι το καλοκαίρι, μία απόφαση που είχα πάρει κυρίως γιατί δεν έβρισκα στόχους σε μία μέτρια αθλητική καριέρα που είχα. Τον Ιανουάριο ξεκίνησα να πηγαίνω ξανά στο στάδιο μόνο και μόνο γιατί μου μπήκε στο μυαλό ιδέα να πάω στην Πανεπιστημιάδα. Μετά από συζητήσεις φαινόταν πως θα πάμε και κανείς δε μου «έκοβε τα φτερά», οπότε υπολογίζαμε πως θα πάμε κανονικά σε αυτή τη διοργάνωση.
Άφησα πίσω τη σχολή μου, τις υποχρεώσεις μου, τον εαυτό μου, απλά για να είμαι έτοιμος για μία παγκόσμια διοργάνωση. Έβαλα στην άκρη κάθε άλλο στόχο, πιστεύοντας ότι αξίζει να τα δώσω όλα. Ότι η προσπάθεια ανταμείβεται. Και μερικές μέρες πριν έμαθα ότι τελικά δεν θα πάμε. Δεν θα υπάρχει αποστολή.
Όχι γιατί δεν είμαστε ικανοί. Αλλά γιατί, πολύ απλά, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας στηρίξει. Το Υπουργείο Παιδείας αποφάσισε -ή δεν αποφάσισε καν λόγω της αδιαφορίας του- να μην στείλει αποστολή και καμία αθλητική ομοσπονδία δεν θορυβήθηκε ή έδρασε έγκαιρα για την αποτροπή της τελικής έκβασης των πραγμάτων, δηλαδή το να είναι απούσα η Ελλάδα από την Πανεπιστημιαδα. Κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να μας εξηγήσει γιατί. Δεν θα μάθω ποτέ γιατί έχασα εγώ αυτό το εξάμηνο που προπονούμουν. Και θα μου πει κάποιος ότι ήταν ένα ρίσκο να προσπαθήσεις τόσο για μία διάκριση. Ρίσκο θα ήταν αν πήγαινα εκεί και δεν ανταποκρινόμουν στις προσδοκίες. Τώρα ρίσκαρα και έθεσα στόχο με το ελάχιστο προαπαιτούμενο να κουνηθούν μερικές καρέκλες για να στείλουν αποστολή μέχρι την Γερμανία. Δεν πρόκειται απλά για μια ακύρωση. Πρόκειται για αδιαφορία, Για απόλυτη απογοήτευση. Και όταν νιώθεις ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθήσεις, τότε είναι φυσικό να μην υπάρχει και διάθεση να συνεχίσεις.
Η απογοήτευση φάνηκε έντονα και στον τελευταίο μου αγώνα στο φεστιβάλ ρίψεων στην Τρίπολη όπου έριξα μόλις 69 μέτρα, απλά επειδή “έπρεπε να πάμε να ρίξουμε στην Τρίπολη”. Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει ούτε όρεξη ούτε κίνητρο να συνεχίσω την προπόνηση. Για ποιον λόγο άλλωστε; Ποιος στόχος έμεινε; Για μερικούς που στρογγυλοκάθονται μπορεί να ήταν απλώς άλλη μία διοργάνωση που «δεν βγήκε». Για εμάς, ήταν ολόκληρη η χρονιά. Κάτι που χάσαμε χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καν να ακουστεί μια συγγνώμη. Δεν έχω βρει ακόμα το κουράγιο να το πω στον πατέρα μου ότι δεν θα πάω… Δε φαντάζομαι ότι κάποιος γονιός θα χαρεί που οι κόποι του παιδιού του πετάγονται στα σκουπίδια. Θα το μάθει από αυτό το άρθρο.
Έκανα προπόνηση μισή χρόνια αλλά μόνο επειδή είχα αυτό στο μυαλό μου κατάφερα και έκανα ατομικό ρεκόρ, που μπορεί για τα δεδομένα της Ελλάδας να μη φαντάζει κάτι μεγάλο, με την διάσταση που έχει αποκτήσει η ελληνική σφυροβολία, αλλά έχω ρίξει 75.00μ. Και αυτό πάει στα σκουπίδια. Δε φαντάζομαι ότι υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που αφήνει ανεκμετάλλευτο σφυροβόλο 75 μέτρων».
