Theano Papaioannou
Είναι ευρέως γνωστό ότι οι συνθήκες προπόνησης των πρωταθλητών στην Ελλάδα δεν είναι οι προβλεπόμενες αναλογικά με το επίπεδο τους. Δυστυχώς, όμως, μερικές φορές αυτές μπορεί να φτάσουν μέχρι και το επίπεδο του ακατάλληλου.
Η μεγαλύτερη μερίδα των Ελλήνων αθλητών/τριων σήμερα καταφεύγει για προπόνηση είτε στον Άγιο Κοσμά είτε στο ΟΑΚΑ προκειμένου να εξασφαλίσει τις βέλτιστες δυνατές συνθήκες την περίοδο της προετοιμασίας. Με την αναστολή λειτουργίας του Αγίου Κοσμά να βρίσκεται προ των πυλών, η σημερινή πραγματικότητα πρόκειται να αλλάξει πολύ σύντομα, αλλά, δυστυχώς, προς το χειρότερο. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει την στιβική κοινότητα της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά και των νοτίων προαστίων σε μια μεγάλη ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι. Και δικαίως. Με τη σκέψη ότι τα τοπικά στάδια δεν θα έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν ανάλογα ποιοτικές συνθήκες προπόνησης, και η συνεχής μεταφορά στο ΟΑΚΑ δεν θα είναι βιώσιμη, έχει δημιουργηθεί ένας μεγάλος προβληματισμός που από ότι φαίνεται καταλήγει σε αδιέξοδο.
Με αυτή την αφορμή και μετά από κάλεσμα του προπονητή ρίψεων στον Γ.Σ Κερατσινίου, Τάκη Ανυφαντή, τo athlead.gr βρέθηκε στο στάδιο Κερατσινίου, στο οποίο προπονούνται αυτή τη στιγμή η «χάλκινη» πρωταθλήτρια Ευρώπης K18 Αναστασία Ανδρεάδη, και η αδελφή της, Μαρία («χρυσή» στο Βαλκανικό Κ20 στον ανοιχτό και «ασημένια» στον κλειστό), και σας μεταφέρει τις συνθήκες που επικρατούν εκεί αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τόσο οι δύο ρίπτριες όσο και οι υπόλοιποι αθλητές στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά.
Ο χώρος στην παρακάτω φωτογραφία μπορεί να θυμίζει προαύλιο σχολείου, όμως στην πραγματικότητα είναι ο χώρος των ρίψεων, όπου οι δύο αθλήτριες κάνουν ένα σημαντικό μέρος της προετοιμασίας τους κάθε χρόνο. Ό,τι βλέπετε, από τον διάδρομο μέχρι τις τσιμεντένιες βαλβίδες είναι αποτέλεσμα προσωπικού κόπου του κ. Ανυφαντή, που προσπαθεί να βελτιώσει με οποιονδήποτε τρόπο την κατάσταση. Επιπλέον, στην έκταση δεν υπάρχει γρασίδι, με αποτέλεσμα οι βολές να γίνονται αποκλειστικά πάνω στο τσιμέντο και να υπάρχει έντονη φθορά του εξοπλισμού, ενώ παράλληλα είναι σχεδόν αδύνατη η προπόνηση σε οποιοδήποτε άλλο αγώνισμα πέρα της σφαίρας, λόγω έλλειψης χώρου.
Όπως μας είπε και ο ίδιος ο κ. Ανυφαντής: «Ο χώρος που κάνουμε προπόνηση στην ουσία είναι αυτοσχέδιος και η οποία κυψέλη ριπτών στην περιοχή συντηρείται με προσωπική εργασία δική μου και συναδέλφων. Έχω φτιάξει έναν υποτυπώδη διάδρομο από το παλιό ταρτάν του σταδίου, το οποίο έχω κολλήσει με τα χέρια μου για να μπορεί ο αθλητής να πατήσει με καρφιά για να κάνει βολές σε ένα τοιχίο. Αλλά πάντα με μπαλάκι. Δεν μπορούμε να πιάσουμε ακόντιο στην περιοχή. Εγώ, προσωπικά σαν προπονητής δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο πέρα από σφαίρα. Ούτε ακόντιο μπορώ να κάνω, ούτε δίσκο, και είναι κρίμα γιατί υπάρχουν και τα κατάλληλα παιδιά και οι γνώσεις για να το καλλιεργήσουμε».
Πέρα από τα προβλήματα στο προπονητικό κομμάτι όμως, από ότι μας είπε υπάρχουν σοβαρά ζητήματα και όσον αφορά την ασφάλεια: «Δυστυχώς στον χώρο που έχουμε εκτός το ότι δεν υφίσταται η κατάλληλη υποδομή, υπάρχουν και σοβαρότατα προβλήματα ασφάλειας. Είμαστε εκτεθειμένοι ανά πάσα ώρα και στιγμή σε κάποιο σοβαρό ατύχημα, κι αυτό γιατί λίγα μέτρα μακριά από τις βαλβίδες υπάρχουν πολλά μικρά παιδιά που εξασκούνται σε ομαδικά αθλήματα όπως το μπάσκετ η το χάντμπολ. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι απίθανο κάποιο από αυτά να μπεί καταλάθος στον χώρο των βολών την ώρα της προπόνησης. Ευτυχώς μέχρι σήμερα έχουν αποφευχθεί τα χειρότερα».
Όπως γίνεται κατανοητό, λοιπόν, και μόνο από την ιδέα ότι αυτό μπορεί να γίνει μια μόνιμη κατάσταση σε λίγο διάστημα επικρατεί ένα κλίμα αγωνίας για το μέλλον : «Η κατάσταση είναι απελπιστική, και μετά το κλείσιμο του Αγίου Κοσμά θα γίνει ακόμα χειρότερη. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις διαθέσιμες όχι μόνο στην περιοχή του Κερατσινίου, αλλά μετά το κλείσιμο του σταδίου Καραϊσκάκη στις αρχές του 2000 δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις και στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά. Δηλαδή, το θέμα δεν είναι μόνο εδώ τοπικό, του Δήμου. Είναι θέμα υπερτοπικό. Όλη η περιοχή Β’ Πειραιά δεν έχει τίποτα. Εμείς, για παράδειγμα, πηγαίνουμε τρεις φορές την εβδομάδα στον Άγιο Κοσμά. Μετά δεν ξέρω πως θα πορευτούμε».
Ίσως για πολλούς το ΟΑΚΑ να αποτελεί μια από τις ενδεχόμενες λύσεις, ωστόσο αυτό δεν μπορεί να ισχύσει καθολικά, και ιδιαίτερα σε επίπεδο καθημερινότητας: «Στο Ολυμπιακό Στάδιο τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούν να γίνουν μεγάλες ρίψεις. Μακρινές ρίψεις μπορεί να γίνουν μόνο στο κλειστό, στα δίχτυα. Το δυσάρεστο είναι ότι δεν υπάρχει κάποια επιλογή για ένα παιδί αναπτυξιακό, γιατί στο κλειστό του Ολυμπιακού Σταδίου μπαίνουν μόνο οι αθλητές των εθνικών ομάδων και οι επίλεκτοι. Συνεπώς, ένα παιδί σωματείου του Πειραιά, ενώ μπορεί να αγαπάει το άθλημα ή να έχει ταλέντο είναι καταδικασμένο να μένει αποκλεισμένο από αγωνίσματα όπως το ακόντιο ή ο δίσκος. Αυτό φαίνεται και από τα διασυλλογικά πρωταθλήματα στην περιοχή, όπου κάθε χρόνο υπάρχουν και λιγότερες συμμετοχές».
Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει άμεσα να βρεθεί μια λύση, προκειμένου να εξασφαλιστούν, αν όχι οι επιθυμητές, τουλάχιστον κάποιες υποφερτές συνθήκες τόσο για τα παιδιά που βρίσκονται τώρα στον χώρο όσο και για αυτά που έρχονται.
