Theano Papaioannou
Όλοι μας έχουμε ακούσει -ή έχουμε πει- τη φράση: Έπρεπε να ήσουν εκεί. Εε αυτό θα σας πω κι εγώ τώρα, γιατί αυτές οι 4 λέξεις περιγράφουν επακριβώς όσα συνέβησαν στην μικρή πόλη της Σλοβακίας μετά το τέλος των αγώνων.
Μετά την απονομή του χρυσού μεταλλίου στην Αναστασία Μπουμπουλίδη και αφού τραγούδησαν με όλη τους τη φωνή τον εθνικό ύμνο, τα παιδιά άρχισαν να χτυπάνε παλαμάκια και να φωνάζουν ρυθμικά Ελλάς για να ξεσηκώσουν το στάδιο. Ξέρετε, εκείνο το γνωστό που λέμε στο μπάσκετ. Χαμούλης. Τρελό hype. Φήμες λένε ότι ακουστήκαμε μέχρι τη Μπρατισλάβα. Αφού λοιπόν κάναμε αισθητή την παρουσία μας στη Μπάνσκα Μπίστριτσα, τη στιγμή που οι ξένοι οριακά ψιθύριζαν τα lyrics από τους δικούς τους ύμνους, ξεκίνησε το μεγάλο πανηγύρι.
Μέσα στον τρελό ενθουσιασμό της βραδιάς, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να μπουν τα παιδιά μέσα στο ταρτάν για μια μίνι φωτογράφιση. Προφανώς όλοι είπανε ΝΑΙ! με τη μια. Όσο για αυτούς που δεν πρόλαβαν να το ξεστομίσουν, το έβλεπα ξεκάθαρα στα πρόσωπα τους. Ωστοσο, μετά από πολλά παρακάλια στους φύλακες η απάντηση ήταν κάθε φορά όχι! Προσπάθησαν ξανά και ξανά αλλά… τίποτα. Οι φύλακες ήταν ανένδοτοι, και εδώ που τα λέμε, απλά ακολουθούσαν τις οδηγίες που τους είχαν δώσει. Αν και σε κάποια φάση, η ιταλική ομάδα κατάφερε κάπως να ξεγλιστρήσει και τελικά έκανε ανενόχλητη τον γύρο του θριάμβου μέσα στο στάδιο.
Η τρελή αυτή ατμόσφαιρα συνεχίστηκε και στους ξενώνες της αποστολής. Τη στιγμή που έφτασα ήταν λες και βρισκόμουν σε ένα τεράστιο πάρτυ πανεπιστημίου. Και για να είμαι πιο συγκεκριμένη σε πάρτυ πανεπιστημίου με φοιτητές Erasmus. Το κλίμα ήταν απλά φανταστικό. Όλοι μιλούσανε, γελούσανε, αγκαλιαζόντουσαν, σαν μια μεγάλη παρέα. Ήταν τόσο χαρούμενοι που βρίσκονταν εκεί και ήθελαν να ζήσουν την κάθε στιγμή στο έπακρον. Και με το δίκιο τους δηλαδή. Κι εγώ αυτό έκανα. Ήταν ένα πολύχρωμο χάος, με αθλητές από όλες τις χώρες και οι περισσότεροι, μάλιστα, φορούσαν τις φανέλες της εθνικής τους ομάδας. Για όλους ένας ήταν ο μεγάλος στόχος: Να καταφέρουν να ανταλλάξουν ρούχα από την δική τους ομάδα με κάποια από τις υπόλοιπες. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι η πιο περιζήτητη ήταν αυτή της Γαλλίας. Λόγω Ολυμπιακών; Τους άρεσαν τα χρώματα; Δεν ξέρω. Για να φανταστείτε, η Μυρτώ Βαλαχά είχε έτοιμη ολοκληρη γκαρνταρόμπα. Να μου το θυμηθείτε, σε λίγα χρόνια θα κάνει μουσείο με αθλητικές εμφανίσεις αυτό το κορίτσι.
Αν με ρωτάτε, αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος που θα μπορούσε να κλείσει το πρωτάθλημα για εμένα. Με αυτή την αίσθηση γιορτής και όλον αυτόν τον ενθουσιασμό. Γιατί πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, το πρωτάθλημα ήταν στην πραγματικότητα μια μεγάλη γιορτή. Αυτό κρατήστε. Ένα πάρτυ, στο οποίο όλοι μαζί ενωθήκαμε (ο καθένας στον τομέα του) για να τιμήσουμε την προσπάθεια όλων αυτών των αθλητών που αποτελούν το μέλλον του ευρωπαϊκού στίβου. Και αν δεν το καταλάβατε εδώ και 5 μέρες, ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΤΕΛΕΙΑ!
