Photo credits: Athlead

Ίσως η παραπάνω ερώτηση για μερικούς να έχει προφανή απάντηση τη λέξη «κοιμόμουν», όμως για εμένα που είμαι λίγο παραπάνω πωρωμένη με τον στίβο από τον μέσο άνθρωπο κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Είναι κοινό μυστικό ότι όταν καλύπτεις μια διοργάνωση το βασικότερο πράγμα που χρειάζεσαι (μαζί με τον υπολογιστή εννοείται) είναι ο καφές. Ο καφές, λοιπόν, ήταν το μοναδικό πράγμα που παρέμεινε ίδιο για εμένα στην κάλυψη του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος κλειστού στίβου του Νανζίνγκ.

Για να μπείτε λίγο στο κλίμα, το τριήμερο 21-23 Μαρτίου, η κάλυψη των αγώνων (4-7 το πρωί) έγινε στις εξής συνθήκες: τα δημοσιογραφικά θεωρεία αντικαταστάθηκαν από τον καναπέ του σπιτιού, η ζωντανή δράση με την live μετάδοση της ΕΡΤ και τα κιουτ αουτφιτ – με τα οποία συνήθως κάνω overpacking τη βαλίτσα – με το αχτύπητο δίδυμο της άνεσης: πυτζάμα-παντόφλα.

Έχει νιώσει ποτέ κανείς από εσάς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή το editorial πως «οφείλει» να ξυπνήσει αχάραγα για να παρακολουθήσει αγώνες, τους οποίους μπορεί κάλλιστα να δει την επόμενη μέρα σε μαγνητοσκόπηση; Αν όχι όλο το πρόγραμμα, τουλάχιστον τις προσπάθειες των Έλλήνων αθλητών/ριών; Αν απαντήσατε όχι στα παραπάνω, μάλλον είστε φυσιολογικοί και μπράβο σας. Ωστόσο, εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ανήκω σε αυτή τη κατηγορία. Γιατί; Επειδή για κάποιον περίεργο λόγο, ο δικός μου εγκέφαλος πριν από καμιά δεκαριά χρόνια πίστεψε πως έχω κάποιου είδους υπερδυνάμεις και όντας μπροστά από μια οθόνη, κάμποσα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη διεξαγωγής ενός πρωταθλήματος, την ώρα που όλοι κοιμούνται, έχω τη δυνατότητα να εμψυχώσω τους αθλητές/ριες και να τους δώσω δύναμη. Κάτι σαν έμμεση στήριξη. Delulu? Εντελώς! Το κάνω ακόμη και τώρα? Ναι! Θα συνεχίσω να το κάνω; Επίσης ναι! Βασικά κάπως έτσι κατάλαβα ότι τα παιδικά κολλήματα δεν φεύγουν τόσο εύκολα τελικά!

Επειδή όμως το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει, το πιο τέλειο της υπόθεσης ήταν ότι δεν παρακολουθούσα μόνη μου, αλλά μαζί μου ξαγρυπνούσε και η θεία μου! Και όχι δεν είναι μια απλή θεία, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο έχω περάσει όλα μου τα παιδικά χρόνια και αυτός που μου μετέδωσε το «μικρόβιο» με τα αθλητικά – ή καλύτερα- την τρέλα που είχε και η ίδια από μικρή με τον στίβο και την κολύμβηση. Εξοπλισμένες με καφέ, ένα μπουκάλι κρασί, το λάπτοπ (εγώ) και τη γούρικη σημαία από το 2004, που κοσμεί ΠΑΝΤΑ το σαλόνι όταν διεξάγεται μεγάλη διοργάνωση, είδαμε στίβο παρέα τρεις μέρες συνεχόμενα μετά από ένα χρόνο περίπου γιατί εγώ συνήθως δεν είμαι σπίτι στους μεγάλους αγώνες και Έδεσσα-Αθήνα δεν το λες και δίπλα.

Φυσικά, δεν νομίζω να πιστέψατε ότι ήμουν η μόνη που βρισκόταν σε αυτή τη κατάσταση από την ομάδα του Athlead. Σας διαβεβαιώνω ότι όλοι μας με την τρέλα που κουβαλάμε είχαμε πιάσει τη θεσούλα μας στον καναπέ και ανεβάζαμε τα νούμερα τηλεθέασης της ΕΡΤ, ενώ παράλληλα στέλναμε τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς και σχολιάζαμε τους αγώνες.

Κάπως έτσι πέρασαν τα πρωινά προκριματικά (δηλαδή σε ώρα Κίνας πρωινά)! Ήταν μια «διαφορετική» διοργάνωση, όμορφη με τον δικό της τρόπο, αλλά η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το αίσθημα του να βρίσκεσαι μέσα στο στάδιο, δίπλα στους αθλητές, και να έχεις τη δυνατότητα να μεταδώσεις όλη αυτή την ατμόσφαιρα στον κόσμο που το βλέπει από το σπίτι! Για να καταλήξω όμως στο αρχικό μου ερώτημα: Εσείς τελικά τι κάνατε τα ξημερώματα του τριημέρου του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος κλειστού;